O ritmo da poesía

No noso post anterior “A música impacta no cerebro do bebé” expoñiamos que diversos estudos afirmaban que a música “activa máis de dez rexións diferentes do noso cerebro”. Pois ben, tamén son moitos psicólogos, pedagogos e musicólogos que nos falan da musicalidade da linguaxe; Perret, Malloch e Trevarthen,  apoian e explican como a linguaxe e a musicalidade van da man desde os seus inicios e que a sintaxe lingüística e a sintaxe musical comparten procesos neuronais.

O ser humano desde que está no ventre da súa nai experimenta a musicalidade ao sentir diversos ritmos e sons do corpo da súa nai e do seu propio, sendo a voz humana un dos instrumentos máis marabillosos e variados  e  unha das primeiras cousas que o bebé aprende a ler e interpretar.

Así que, é sumamente necesario falar moito co bebé, cantarlle cancións e  lerlle poesías e contos para que, deste xeito, comece a recompilar información acústica e que posteriormente poida empregala para entrar na cadea simbólica que forma parte do patrimonio simbólico das comunidades.

Non se trata de promover o coñecemento futuro dos nenos, é unha necesidade.

Evelino Cabrejo-Parra (experto en lectura na primeira infancia) sostén que: “Son inesgotables as posibilidades de lecturas que se poden facer e nunca se lerá o suficiente para un bebé. É importante ser consciente diso.  Non se trata de promover o coñecemento futuro dos nenos, é unha necesidade. Os nenos son capaces de interiorizar e asimilar para incorporar ritmos e os adultos teñen que saber que isto é parte do alimento simbólico, necesario para a construción psicolóxica dos nenos”. De aí, a importancia de darlles os ritmos de maneiras moi diferentes.

Nesta liña tamén, a psiquiatra francesa Marie Bonnafé, afirma que a lectura en voz alta é unha maneira de indicar ao bebé que hai significado nos textos. Os nenos que non descobren a tempo que o texto ten significado terán un achegamento tormentoso ao libro, un sufrimento absoluto. Pero, se hai unha lectura en voz alta, unha entrada pracenteira e libre na lingua e na cultura, seguramente o destino dese suxeito será diferente.

Sempre penso en tres aliados, na orde natural: o bebé, a familia e a biblioteca.

Nunha entrevista feita a Cabrejo-Parra, Gabriela Romeo pregúntalle:

GR: E por iso é fundamental que a triangulación – mediador, neno e o obxecto-libro – veña da familia. Se isto sucede a partir da familia, o resultado é totalmente diferente.

EC-P: Creo que a familia ten un papel moi importante. Sempre penso en tres aliados, na orde natural: o bebé, a familia e a biblioteca. Na orde institucional: a biblioteca, a familia e o bebé. A familia é decisiva nesta historia. E cando descobre que ao bebé gústanlle os libros, nin un pai, nin unha nai sequera permanece indiferente a iso. Vai descubrir que o bebé ten unha serie de habilidades, poñendo en marcha todo este patrimonio cultural que, como adulto, aparentemente esqueceuse, pero está latente, nun recuncho dunha parte non consciente. Nas cancións de berce, nas cancións, alá está todo o que necesita ser ofrecido aos bebés.

Neste proceso hai unha riqueza que vai máis aló da simple interacción. Cada adulto ten en si un bebé, a parte infantil do adulto que a miúdo dorme, e necesita espertar. Ás veces pode estar morta e logo termina creando unha descontinuidade interna entre a parte adulta e a infantil. É esencial espertar a parte infantil do adulto, paga a pena poñela en marcha, e ás veces, ler para un bebé é como ler ao bebé que unha vez ti fuches.

Por todo iso, nos nosos Bebencontros facemos fincapé en todo o devandito e tentamos sempre que a música e a linguaxe conflúan nunha mesma sesión. Deixámosvos unha pequeña mostra do que aplicamos sobre esta teoría nas nosas últimas sesión.